Na początek mała dygresja. Inaczej niż w polskim szkolnictwie, gdzie dominują semestry (tj. okresy sześciomiesięczne), w Anglii rok szkolny dzieli się na trymestry, a każdy trymestr dzielony jest tygodniową przerwą na dwie części. Zwrotu trymestr używam tutaj umownie, w znaczeniu jednego z trzech okresów nauki w ciągu roku (co daje sześć „półokresów”). Okresy te niekoniecznie trwają trzy miesiące, co wynikałoby z łacińskiego oryginału trimestris, ale podobną przypadłością cechują się semestry (łac. semestris), które nie trwają w praktyce sześciu miesięcy, biorąc pod uwagę przerwę wakacyjną. W języku polskim całkowicie poprawnym jest użycie słowa semestr na określenie połowy roku szkolnego, a trymestr – trzeciej jego części i tego będę się trzymał.

Organizacja roku szkolnego to temat na zupełnie osobny wpis, tutaj chciałbym tylko zaznaczyć, że w angielskiej rzeczywistości przerwy w nauce wypadają średnio co dwa miesiące, po zsumowaniu tygodnia wolnego z poprzedzającym weekendem otrzymujemy 9 długich dni, w które trzeba dzieci czymś zająć (wziąć urlop, zatrudnić opiekunkę), a popyt na wszelkiego rodzaju rozrywkę, urlopy  w pracy, a także usługi childminders sięga sufitu, co wpływa oczywiście na dostępność i ceny tychże dóbr. Z tego powodu cena pobytu na kempingu w Kornwalii w tym konkretnym tygodniu była o około 70% wyższa niż tydzień prędzej bądź tydzień później, ale niestety przerwy w nauce (half term) nie da się przełożyć.

Po łyżce dziegciu czas na beczkę miodu. Kornwalia jest fantastyczna, a nasz urlop wart każdej wydanej złotówki funta szterlinga. Spędziliśmy tam pięć dni, zrobiliśmy setki zdjęć, a poza plażą i basenem odwiedziliśmy również różne atrakcje w okolicy – o tym za chwilę.

Raport z urlopu.

Dzień 1. Podróż, odbiór kluczy z recepcji, obiad na świeżym powietrzu z widokiem na klify i morze. Później schodzimy na szeroką, piaszczystą plażę i spacerujemy po niej do wieczora.

Dzień 2. Wycieczka do Newquay, mekki surferów, na miejscu plaża, z uroków której korzystamy cały dzień.

Dzień 3. Podróz do Bodmin, tam wycieczka pociągiem w przeszłość (zabytkowym składem ciągniętym przez parowóz) do stacji Boscarne Junction, krótki marsz wielbłądzim szlakiem (Camel trail). Niespieszny, kornwalijski lunch w kawiarni na stoku, oczywiście z uwzględnieniem cream tea i cornish pasties, powrót również marszem oraz naszym zabytkowym pociągiem.

Dzień 4. Wycieczka do Eden Project, czyli największej szklarni świata, o powierzchni w sumie blisko dwóch hektarów, zwiedzanie których zajęło nam większą część dnia. Google maps z sobie tylko wiadomych powodów prowadzi nas do celu lokalnymi drogami, szerokimi na jedno auto, a po obydwóch stronach drogi na przemian widzimy malownicze wsie, pola obsypane kwiatami oraz zielone lasy. W ogóle się na Google nie gniewamy, warto było jechać kwadrans dłużej. Po powrocie nie spoczywamy na laurach, tylko odwiedzamy „nasz” klif, tym razem w trochę innym miejscu.

Dzień 5. Musimy oddać klucze dość wcześnie, bo o 10, ale z parkingu i lokalnych atrakcji korzystać możemy do końca dnia, co skwapliwie wykorzystujemy. Schodzimy na plażę tym razem piaszczystym zboczem klifu, a nie wybetonowanym podjazdem. Spędzamy tutaj większą część dnia, ale woda jest zbyt zimna na kąpiel, więc później skorzystamy również z basenu. W drodze powrotnej wujek Google sugeruje ominięcie korków na autostradzie drogami klasy A i B, co wydłuża naszą podróż znacznie, ale po raz kolejny trafiają nam się widoki jak z obrazka. Do domu wracamy całkiem późno, ale wciąż się nie gniewamy.

W międzyczasie korzystaliśmy z dostępnych atrakcji – basenu, placów zabaw, kolejki objeżdżającej teren kempingu, o powierzchni kilkudziesięciu hektarów itp.

Poznaliśmy Anglię jakiej nie znaliśmy. Podróże kształcą. Polecamy.